“La La Land”: triomf van de middelmaat.

Lieve musical-liefhebbers,

“Oef!” was mijn reactie toen bleek dat “La La Land” de Oscar voor Beste Film niét had gewonnen: er waren dan toch nog juryleden met een heldere geest die aanvoelden dat dit de meest overroepen film van de eeuw is. 6 Oscars voor de triomf van de middelmaat. “La La Land” is niets meer dan een hommage aan de grote Musicals uit het rijke verleden van Hollywood, een documentaire, maar niets meer dan dat.

De hoofdrollen Ryan Gosling als Sebastian (een aspirant-jazzmuzikant) en Emma Stone als Mia (een aspirant-actrice) worstelen om hun dromen in Los Angeles waar te maken. Helaas kunnen ze amper zingen en dansen: een aanfluiting van al de klassiekers waar constant naar verwezen wordt. Bovendien zie ik helemaal geen vonken van het scherm spatten tussen dit koppel: ik ervaar geen Magie. Dit komt het meest tot uiting in de “Casablanca-scène” die je op je sokken voelt aankomen: Mia en haar man – jaren na haar romance met Sebastian – stappen de jazzkroeg van deze laatste binnen en dat zou dan een hartverscheurende her-ontmoeting moeten voorstellen? My ass!

Tussen Humphrey Bogart en Ingrid Bergman was er een Magie van een andere wereld, de legendarische “Play it Sam”-scène is van een nooit onovertroffen sensibiliteit: de kruising van hun blikken geeft je een uppercut van hun Liefde, ontroering, ontgoocheling, gemiste kansen, een mengeling van onpeilbaar diepe gevoelens: tranen in je ogen, willen of niet. Absoluut topniveau en, tussen haakjes, “Casablanca” is geen Musical maar de briljante song “As time goes by” overtreft met gemak alle doorsnee-liedjes die in “La La Land” voorkomen.

Vergelijk de Geniale originele scène met het povere afkooksel: see and feel the difference?

 

“La La Land” (2016) : Meeting in de club.

 

 

“Casablanca” (1942): Meeting in de club.

 

In “La La Land” zitten nog verwijzingen naar “Casablanca”: de immense muurfoto van Ingrid Bergman in de slaapkamer van Mia en het raam (in L.A.) dat zou gebruikt zijn voor de vensterscène in Parijs. Zelfs “We’ll always have Paris” wordt losjes gekopieerd, echter met een Parijse “herinnering” die nooit plaatsvond. Met deze never happened komt – na de ontmoeting in de jazzkroeg – “La la Land” eindelijk op dreef: de laatste 20 minuten omvat de Lovestory van Mia en Sebastiaan die helaas nooit plaatsvond. Wervelend verfilmd en onderhoudend, dat wel, maar nooit van een niveau dat écht bijblijft. Ontgoocheld stap ik na afloop uit de zaal, wat een flutverhaal en geen enkel nummer dat me is bijgebleven. Tout court: een ramp.

Alle lovende commentaren en superlatieven ten spijt, vind ik “La La Land” een middelmatige film, niet indrukwekkend, met povere songs, amateuristische danspartijen en een sukkelachtige romance zonder vonken. Om mijn commentaar kracht bij te zetten geef ik jullie hieronder mijn voorbeelden van hoe een échte superieure Musical dient te zijn: topmuziek die je eeuwig bijblijft, sterdansers-acteurs die je begeesteren en een liefdesverhaal waar de liefdesbetovering je doet huilen. Deze films hoeven niet naar vroeger te verwijzen, knipoogjes naar  de Glorie van weleer is niet nodig, want dit is de Glorie zélf!

Geniet van deze échte klassiekers en vergeet “La La Land”!

 

“Singing in The Rain” (1952) – Gene Kelly

 

 

“Good Morning” – Gene Kelly, Debbie Reynolds en Stanley Donen

 

 

“Top Hat” (1935) – “Cheek to cheek” – Fred Astaire en Ginger Rogers

 

 

“The Wizard of Oz” (1939) – “Somewhere over the Rainbow” – Judy Garland

 

 

“West Side Story” (1961) – “Prologue” – George Chakiris e.a.

 

 

“West Side Story” (1961) – “Maria” – Richard Beymer

 

“Jesus Christ Superstar” (2000) – “Gethsemane” – Glenn Carter

 

 

“Jesus Christ Superstar” (2000) – Glenn Carter, Jérôme Pradon e.a.

 

 

“My Fair Lady” (1964) – “I could have Danced All Night” – Audrey Hepburn

 

 

“Fiddler on the Roof” (1971) – “if I were a Rich Man” – Topol

 

 

“The Sound of Music” (1965) – Julie Andrews

 

 

“The King and I” (1956) – “Shall we Dance?” – Yul Bruynner en Deborah Kerr

 

 

“Cabaret” (1972) – Liza Minelli

 

 

Ziezo lieve fans, dat waren dan mijn 10 lievelingsmusicals, en ik vrees dat er de komende jaren niet zo direct één van deze kalibers gaat bijkomen.

Have fun, sing and dance!

Hot Musical-Kisses,

xxxxx

Hot Marijke