Lieve lezers,
Er zijn in ons geliefde Vlaanderen enkele TV-iconen die untouchable zijn. Hun Woorden zijn Gouden Geboden, hun daden subliem en iedere nieuwe productie is nog genialer dan hun vorige: de hype wordt maanden vooraf gelanceerd door “onafhankelijke” blaadjes zoals Humo (kijk hieronder) en vooral de nep-intellectuele linkse “elite” ligt plat van begeesterde adoratie voor deze Hemelse spitsvondigheden. Ik niet.
Enkele namen droppen? Topvoorbeelden zijn Bart De Pauw en Tom Lenaerts, die sinds de Schalkse Ruiters niks verkeerd kunnen doen. In deze tijden heb je het clubje van de nieuwe generatie van “Tegen de Sterren op” met op kop Diva Nathalie Meskens en Duivel-doet-al Jonas Van Geel: schaterende schetterende spraakwatervallen, niet van het scherm te branden, gerold van de lopende band van vedettenfabriek Studio Teirlinck en getalenteerd, maar al hun gelul klakkeloos aanvaarden als geweldige humor? Nee hoor, ik krijg eerder de slappe lach van het gezwam van Vettige Swa in café “Den Druiper”.
To the point: dit gaat over het laatste hersenspinsel van humorkrokodil Jan Eelen, vooral bekend van “In de Gloria”, “Het Eiland” en “De Ronde”: series met een Goddelijke Status. Onze Vlaamsche Held is thans back in town met “Callboys”: een reeks over mannelijke hoeren en hun onwaarschijnlijke avonturen.
Gemist? Als je de moed kan opbrengen, klik dan hieronder en bekijk alle 7 afleveringen:
Laat ons geloven in het absurde idee dat een bende samenhokkende Callboys telefoontjes zouden krijgen van smachtende geile vrouwen. Laat ons hun belachelijke kapsels accepteren. Laat ons aannemen dat ze bedreven genoeg zijn om te voldoen aan bepaalde seksuele verlangens. Tot daar aan toe.
Wat ik echter niét aanvaard is dat zij oeverloos stompzinnig en vulgair zijn: not funny en een zoveelste bevestiging van het cliché dat hoeren dom en triviaal zouden zijn. De achterlijkheid en platvloersheid van deze vier individuen wordt 7 afleveringen lang opgevoerd. Volksvermaak van het laagste allooi, zelfs de revues van Het Witte Paard (in Blankenberge) en het Echt Antwaarps Theater (in Antwerpen, juist!) brengen leuker en amusanter entertainment.
De 1e aflevering kan je nog bezighouden door het verrassende van de situatie en het acceptabel acteren van deze verknipte macho’s. Doch al vanaf episode 2 zakt het Callboy-gedoe ineen als een plumpudding: afgezaagde kampvuurmoppen, potsierlijke neuksènes, massa’s dildo’s die al eeuwen niet meer choqueren, langdradige dialogen, irriterende personages en stupide plotwendingen. Plezant? Nee, ge-ouwehoer, laag-bij-de-grondse onderbroekenlol en ronduit beledigend voor intelligente mensen die in de echte sekswereld werken. “Easy money” voor idioten is een Mythe, enkel personen met talent, harde werkers én volhouders kunnen het hier maken, precies zoals dat in elke wereld het geval is.
Noteer even dat ik al jaren zélf een basisscenario heb geschreven over een Call Girl-serie en verschillende bekende productiehuizen vinden het werkelijk prachtig, ja, zelfs Woestijnvis! Helaas durft niemand het aan: een échte melodramatische schets over dit milieu is blijkbaar een (seks)brug te ver voor deze hypocrieten. Debiele fantasieën worden echter wél geproduceerd en geadoreerd. The times they are a changing? Yes, but in the wrong direction: die van de voorgekauwde padvinders-nepsekshumor is thans de norm. De Callboys: dik gebuisd.
Dikke Callgirl-zoenen,
xxxxx
Hot Marijke