Lieve lezers,
Heb je het ook zo’n beetje gehad, die zeemzoete Kerstmuziek die je ieder jaar opnieuw moet verdragen, eender waar je gaat, staat of kruipt? Begin je allergisch te worden als je voor de miljoenste keer Bing Crosby, Wham en Slade en Mariah Carey moet aanhoren? Word je agressief bij de zoveelste gedwongen beluistering van “Jingle Bells” en “Rudolf the rednosed Kut-reindeer”? Ga je helemaal door het lint van complete leugens als: “Happy X-Mas War is Over”, “Baby it’s cold outside” en de hopeloze kreet “Let it snow!”?
Wel lieverds, ik heb daar écht begrip voor, vandaar dat ik jullie met deze blog iets tegengewicht bied met een prachtige selectie Hard Rock Slows. Zowat iedere groep die dat soort muziek beoefent, heeft minstens één song waarop je op kan slowen. Alvorens hiermee uit te pakken, wil ik nog even teruggaan naar het ontstaan van Hard Rock. In den beginne werd het “Underground” genoemd, vervolgens ‘Hard Rock’, de term die ik bezig omdat ik het de mooiste en meest juiste vind. Nog later en ook in deze tijden wisselen ze af met “Hard Metal”, “Heavy Metal” enzovoort enzoverder.
Een grote misvatting is dat Led Zeppelin (in 1969) de uitvinders van dit genre zouden zijn. Zep is de beste Hard Rock Band ever, nog straffer: de beste Band ever, maar de eer van het uitvinden van dit soort muziek gaat naar een andere groep, die trouwens nog steeds bestaat én optreedt, maar door zeer weinigen gekend is. Dat komt vooral omdat we overspoeld worden door (s)hitparade-muziek (?), mainstream-eenheidsworst. Ik begin bij het begin.
Iedereen kent wel de betreurde Eddie Cochran? Indien niet, Shame on You en begin direct te blokken op Moderne Muziekgeschiedenis! Deze geniale rocker componeerde en vertolkte enkele absolute klassiekers, helaas overleed hij in 1960 op 21-jarige leeftijd in een auto-ongeluk. Eén van zijn grootste hits was “Summertime Blues” uit 1958. Kijk, luister en geniet:
10 jaar later, in 1968, was er een groepje in San Francisco dat niets moest hebben van de Flower Power van die jaren. Zij experimenteerden met het opblazen van het volume en gebruikten hiervoor de hit van Eddie Cochran: “Summertime Blues”. Met hun versie hadden zij niets minder dan een nieuw muziekgenre uitgevonden, ere wie ere toekomt: Blue Cheer en niemand anders introduceerde de Hard Rock!
Hun eerste album was dus meteen het allereerste Hard Rock-album, 1 jaar vroeger dan Led Zeppelin I:
Ok, na deze ongetwijfeld interessante en leerrijke inleiding, gaan we over tot mijn keuze uit Hard Rock Slows. Let op, dit is persoonlijk en de volgorde is niet direct bedoelt als een Top-10 of zo. Kom dus niet af met: “Die ben je vergeten” of “Die moest hoger of lager staan”. De gustious et coloribus non est disputandum.
Als eerste song niét de voor de hand liggende keuze van “Stairway to Heaven” van Led Zeppelin, wel het verscheurende ” Since I’ve been loving you”. Deze blues snijdt door merg en been, het is voor mij de Hard Rock tegenpool van de 6e, de Pathétique, van mijn idool Peter Tsjaikovsky. Als deze song je niet raakt ben je van steen. Robert Plant en co, de perfecte band.
Nog een oergroep is Black Sabbath. Ozzy Osbourne en zijn familie zijn nooit uit de belangstelling geweest, helaas meestal niet om hun muzikale innovaties. Voor mij blijft de indrukwekkendste slow die van hun eerste LP met dezelfde naam als de band: “Black Sabbath”. Eigen aan Ozzy is het griezelige, hekserige, het zou de soundtrack voor een horrormovie kunnen zijn.
Hard Rock zou ondenkbaar zijn zonder Metallica: al jaren aan de absolute top met terecht horden en legers fans all around the world. Hun Meesterwerk in het dansbare genre is zonder enige twijfel het nog steeds veel gespeelde “Nothing Else Matter”. Een hartverwarmend liedje dat onverwoestbaar blijft opduiken in allerlei top-duizenden.
De enige échte Hard Rockgroep die niet uit de Engelstalige wereld stamt, maar uit Deutschland: the Scorpions. Klaus Meine en de zaine, ze hebben al verpletterende hits gefabriceerd en ik neem Klaus zijn Duits accent er met plezier bij als ik zijn magistrale “Still loving You” telkens weer speel, haast tot tranen toe bewogen. Dit is klasse, zondermeer!
Raar maar waar, sommige van de groepjes die volumineuze muziek brengen, overstijgen zich met een trage romantische melodie die blijft hangen. Eén van hen is Foreigner met als zanger de vrijwel onbekende Lou Gramm. Als deze groep de muziekgeschiedenis haalt, zal dat ongetwijfeld zijn met hun prachtige, meeslepende “I want to know what Love is”. Ik weet het ondertussen, jij ook?
Een band met een song waar we niet omheen kunnen, jaren heeft dit overal op nummer één gestaan, ik vermoed dat er bijna niemand op aarde dit lied niet kent. het is méér dan een song, het is een statement over de Mensheid, hoog gegrepen, dat wel, maar het blijft indrukwekkend: het wonderlijke “Child in Time” van Deep Purple. Puur genot met Ian Gillan en de betreurde Jon Lord op Hammond.
David Coverdale, die ook zanger was van Deep Purple, begon in 1977 op zijn eigen met Whitesnake. Voor mij geen topgroep, maar ook zij brachten een magnifieke slow uit met als titel alweer de hamvraag: “Is this Love? Het is een gevoelig deuntje dat je niet onberoerd laat en dan ook zeer geschikt voor huwelijksfeesten en meer van dergelijke romantische gelegenheden.
Ziezo lieve volgelingen, dit was mijn Seven-Up van Hard Rock Slows! organiseer je nog eens een fuif? Speel dan deze 7 songs, zeker weten dat je indruk maakt als dé kenner van kwaliteitsmuziek. Op éne steen nen trage dansen met deze soundtrack, je zou door minder in de stemming geraken, haja!
En zo sluit met deze blog het jaar 2015 af, laat ons hartsgrondig hopen dat 2016 een beter jaar wordt voor wat betreft politiek en wereldvrede. Ik wens jou en jouw geliefden alles wat je hart verlangt, make love, not war!
Dikke eindejaarszoenen,
xxxxx
Hot Marijke