7 – Eve of Destruction

eve 1965-400

Lieve doemdenkers,

Vorige blog ging over visionaire  literatuur aangaande miljoenen vluchtelingen die ons overrompelen, die van vandaag gaat over een (misschien)profetische protestsong van 50 jaar oud: “Eve of Destruction”. Het was een megahit in 1965, toen dacht men dat de Vietnamoorlog de aanleiding zou worden tot WO III, zoals men nu schrik heeft dat de omstandigheden in Syrië, Assas, IS enzovoort, de Apocalyps zullen veroorzaken. Deze song is in die zin actueler dan ooit, omdat de huidige bedreiging wel degelijk groter is dan die in de Golden Sixties. De ver-van-ons-bed-show komt deze keer angstwekkend dichterbij. Maar laat ons het over dit liedje hebben, gecompeerd door P.F. Sloan, toen hij 19 (!) was. Er bestaan verschillende versies, die van Barry McGuire is terecht de bekendste en de beste, vanwege zijn rauwe stemgeluid en de dwingende kracht die je telkens opnieuw pakt. Voor Anglofoben en andere simple minds: “Eve of Destruction” gaat niet over een madam met vernietigingsdrang die Eva heet, wel over de Vooravond van de Totale Vernietiging. Alhoewel, wie weet heeft P.F. Sloans het diep- en dubbelzinniger bedoeld? De Apocalyps begon al met Eva die in de verboden appel hapte in het Aards Paradijs. Apple, tevens het symbool van het Beatles-platenlabel en het Imperium van Tim Cook. Deze meerduidige exegese heb ik zélf bedacht, echt waar, just think it over…

Eve of Destruction

eve 2012

Wat ik bewonder in Barry is dat hij nooit in het Golden Sixties circuit gestapt is van has beens en one hit wonders die ik hier niet ga opsommen. Hij beseft nog steeds dat het een ijzersterke song is met eeuwigheidswaarde, niet voor niks staat Eve of Destruction in de Top-5 van de beste protestsongs ever. In 2012, toen Barry er al 47 jaar mee rondgezeuld had, viel zijn dollar: de tekst was gedateerd, er moest een update komen. En die kwam er, helaas was het oude wijn in nieuwe zakken, de impact van deze nieuwe uitvoering was quasi zero en haalde geen enkele top-100. Het was nochtans een verdienstelijke poging om de song te renoveren, doch in dit digitale tijdperk van waardeloze shitparades die downgeload worden door kleuters met iPhones, heeft zo’n waardevol lied jammer genoeg geen schijn van kans meer.

eve 2012 01

Maar onze Barry bleef niet bij de destructieve pakken zitten. 2015 is het Gouden Jubileumjaar van “Eve of Destruction”, dàt kon hij niet laten voorbijgaan. Hij organiseerde voor deze 50e verjaardag een unieke performance van de song: voor de allereerste keer vertolkte hij het nummer samen met de componist P.F. Sloan. Hij was slim genoeg om terug te grijpen naar de originele tekst en hoopte aldus een groot publiek te bereiken. Uit de amper 300 views op YouTube kan je afleiden dat het geen bom werd. Spijtig, want ik vind het één van de betere LIVE-uitvoeringen van Barry. Ik vrees dat deze song nog enkel even in de spotlights zal glinsteren aan de Enige Echte Vooravond van de Apocalyps: het allerlaatste liedje dat overal ter wereld door de boxen knalt, ik mag er niet aan denken…

Een versie van de componist alleen mag natuurlijk niet ontbreken. Hij doet het niet slecht, onze P.F. Sloan, maar je kan nu eenmaal nooit de witgedraaide plaat van Barry McGuire uit jouw brein wegcijferen. Toch hulde aan Phil, zonder hem hadden we deze magnifieke song nooit gehad.

Ik kan het niet laten om jullie met nog enkele andere uitvoeringen van dit Meesterwerk te verblijden. Ik begin met met de verschrikkelijke gruwelversie van James Last. Als je dit helemaal kunt uitluisteren krijg je een onweerstaanbare drang naar het Absolute Einde!

Een redelijke versie is die van de Turtles, die infeite vroeger bestond dan die van Barry. Fout is dat er geen enkele dreiging van uitgaat,
wat wil je, hun superhit was destijds “Happy Together”, een vrolijk liefdesliedje dat je nog af en toe, hier en daar, met reden hoort.

Een behoorlijke versie wordt geleverd door de Australische rockgroep “The Screaming Jets”. Alweer voelt het veel te blij aan: in de kutstijl van “The Final Countdown” soft-rocken ze juichend onze ondergang tegemoet. Jongens toch, het einde van de wereld is niet om mee te lachen hé!

Een goede vertolking vind ik die van Paul Revere & The Raiders, een Amerikaanse rockband die destijds bekend was. Het is mooi harmonisch-orchestraal, je krijgt er wel niet de schrik van je leven van, het is gewoon plezant om te beluisteren met een glas Pomerol Grand Cru in je hand.

Red Rockers, hier quasi onbekende Amerikanen, brengen het een beetje hard-rockerig, niet echt slecht, maar de tekst gaat verloren in de muziek en dat is niet de bedoeling. Ook is het een vreselijk lullige clip, toch is het een verrijking van jouw cultuur om hiervan kennis te nemen.

De onbekende soldaat Larry Norman maakte in 2004 een best te pruimen versie. De grote verdienste van deze clip is echter dat je de tekst kan volgen met de beelden waar het om gaat. Dit is een beetje geschiedenisles, stilte in de klas, jij ook daar achter, zwijgen en volgen!

Voor punkliefhebbers komen hier de Pogues, die dit prachtlied zeer bewust vakkundig verkrachten, dat is nu eenmaal hun stijl: zat en zo stoned als een aap brallen zij erop los. Ik kan er geen charme in ontdekken, enkel voor de min of meer compleetheid vermeld ik deze satire.

Om te besluiten in Glorie: de versie van Billy Idol. En deze, beste mensen, vind ik zeker zo goed als die van Barry. Een nog dreigender schor stemgeluid, zeer imponerend. Hhet tempo had van mij iets lager gemogen, toch kan ik dit zeer wel smaken en ik hoop van harte jullie ook.

Ziezo lieve fans, dat was het dan voor deze keer. Indien je ondertussen nog geen indigestie hebt van deze song, kan je nog andere versies vinden, maar ik verzeker je, deze zijn voldoende om je een beeld te vormen van wat er met deze klassieker zoal uitgespookt is. Meer info over de oorsprong en weetjes vind je HIER.

Ik hoop dat je er iets aan had en wens je nog prettige muzikale uurtjes toe, have fun, over and over and over and over again!

Harmonische kusjes,

xxxxx

Hot Marijke