Dominique Strauss Kahn, socialistisch boegbeeld, beter bekend als DSK, is één der machtigste mannen op aarde: voorzitter van het IMF, beter bekend als het International Monetary Fund en doodgeverfde kandidaat voor het Franse Presidentschap. Hij staat op zijn 62e aan de vooravond van een nog grotere carrière met nog meer macht en geld en… seks.
Op 14 mei 2011 verandert echter alles. In het Sofitel Hotel in New York stapt hij zo geil als een stier uit de douche en neukt hij met de voorhanden zijnde Nafissatou Diallo, een 32 jarig Guinees kamermeisje.
Infeite is er niks speciaal aan de hand, elke dag worden kamermeisjes in hotels genomen door bronstige mannen die er een vergoeding voor betalen. DSK was er dus gerust in. Totdat dit onbetekenend wicht hem beschuldigt van verkrachting: hij zou haar onder dwang gepakt hebben. Het seksdrama begint: DSK wordt in beschuldiging gesteld en het vluggertje, waar dat grietje zonder twijfel poen voor kreeg, groeit uit tot een wereldwijd schandaal, het sigaar-incident van Clinton met Monica Lewinsky kan er een puntje aan zuigen :-). Moraal van het verhaal: socialisten kunnen beter op de pot rukken in plaats van er naast te pissen. DSK is een sterke man – genre Silvio Berlusconi -en kan het (tot nu toe) aan, Steve Stevaert kon dat niet.
DSK zou ook seksfuiven met hoeren georganiseerd hebben in hotels in Lille, Parijs en Washington enzovoort. So what? Wat is er in Godsnaam fout aan een plezante orgie? Toch gebeurt het onvoorstelbare: DSK wordt ervan beschuldigt dat hij een “pooier” is: het magische woord van schijnheilige klootzakken die schuimbekkend iemands leven verwoesten met beschuldigingen van seksueel wangedrag (?) dat helemaal niet te bewijzen valt. DSK beweert dat hij niet wist dat het prostituees waren, onzin natuurlijk, maar dat doet niks ter zake, hij is gesjareld, en nog geen klein beetje.
Deze week, op 12 juni, kwam er een juridisch einde aan deze politieke poppenkast: DSK is vrijgesproken van pooierschap. Hij is er vet mee: zijn politieke carrière is definitief gebroken. De echte overwinnaars zijn zij die heel deze zogezegde verkrachting geënsceneerd hebben, zij die hem van voorzitter van het IMF gedegradeerd hebben tot een ordinaire “pooier”, zij, die al jaren in hun baard lachen omdat ze hun doel bereikt hebben, zij zijn de ware criminelen.
Het is niet mijn bedoeling om de DSK-story hier opnieuw te vertellen: je vindt het verhaal overal op internet en in x aantal boekwerken in geuren en kleuren. Het gaat er mij ook niet om of DSK een toffe grijsaard of een ouwe vetzak is, dat Macht zou erotiseren, of nog van die flauwe kul, ik spreek geen oordeel uit, dat kan enkel Onze Lieve Heer. Mij gaat het om de grond van de zaak en dat raakt mij ter harte: het recht op hoerenlopen.
Want het gaat er niet om dat je het doet, wel om wie je bent als je het doet, en het belangrijkste: of men het te weten komt. Of denk je dat er op vrijgezellenfeestjes geen hoeren aanwezig zijn? Ik kan het weten, want ik word er regelmatig voor gevraagd. Maar dat gebeurt discreet en er kraait geen haan naar. Indien je een gevierde filmster bent of een notoire rokkenjager – hét synoniem voor hoerenloper – mag het zelfs geweten zijn: je wordt bewonderd als playboy, verleider, 007, noem maar op. Vedetten van allerlei slag – lees: kerels met poen – kunnen het zich letterlijk en figuurlijk permitteren om rond te poepen, het wordt hun niet kwalijk genomen, integendeel, het wordt gekoesterd, vooral omdat het lees- en kijkvoer is. Debiele roddelblaadjes moeten immers elke week weer hun pagina’s volkrijgen met dergelijke nonsens.
Evengoed kranten- en tijdschriftenvulsel is de verslaggeving als een politieker betrapt wordt op een vrolijk losbandig seksleven. Die schuinsmarcheerders worden echter plots beschouwd als rolmodellen en kunnen hun carrière in hun reet steken als hun seksuele escapades uitkomen. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, de Amerikaanse Presidenten – en mindere Politieke USA-Goden – ontsnappen doorgaans aan deze ijzeren regel. De Kennedy’s en Clintons zijn de mooiste voorbeelden: hun hoerenloperij werd hen uiteindelijk vergeven.
Niet zo in Frankrijk: daar is “Liberté” een zeer selectief begrip. Als je François heet kan het blijkbaar allemaal: toen François Mitterrand verweten werd dat hij een maîtresse had, was zijn repliek: “Et alors?” Zo ook de huidige – oersaaie – president François Hollande die zonder problemen met zijn brommer vrolijk naar zijn minnares snorde. En wat zijn dergelijke courtisanes anders dan vetbetaalde hoeren? DSK moest echter hangen en hij hing. Het waarom is niet te achterhalen, het speelt hier ook geen rol. Waar ik voor pleit is dat het gedaan moet zijn om iemand in zijn professioneel leven aan te pakken omdat hij in zijn privéleven geniet van zijn seksuele vrijheden, hetgeen zijn recht is!
Iedereen heeft het recht om van seks te genieten in àl zijn vormen: uit liefde, voor de fun én tegen betaling. Zoals ik al eens gesteld heb: er is altijd wel geld in het spel, doch enkel bij een prostituee is de zakelijke transactie zonneklaar, en daar is niets fout mee, als het meisje haar beroep vrijwillig uitoefent. Laat ik dit zeer duidelijk stellen: iemand iets onder dwang laten doen is ALTIJD fout en niet enkel als het om seks gaat. Eender welke vorm van gedwongen arbeid of actie, eender of het doel geldgewin, plezier of beiden is voor de verkrachter, het is en blijft slavernij, bij wet verboden, en terecht, want het is onmenselijk.
Noem het mensenhandel, noem het pooierschap, noem het loverboys, als het werkelijk bewezen kan worden dat er dwang plaatsvond, moet er gerechtelijk vervolgd worden. Wat ik persoonlijk echter zeer raar vind: ikzelf, 10 jaar in de sekswereld, mijn man, 30 jaar in de sekswereld, wij hebben in al die tijd nog NOOIT 1 meisje ontmoet dat gedwongen werd om “het” te doen. Als je dan leest dat er 9 dames op 10 hun beroep niet vrijwillig zouden bedrijven, vraag ik me ernstig af waar ze (WTF is “ze”?) zulke getallen vandaan halen.
Maar, en nu komt de sekskat op de koord: wat indien de dwang niét kan bewezen worden? Waarom heeft men dat kamermeisje geloofd toen die beweerde dat DSK haar verkrachtte? Waarom aanvaardt men zondermeer de verklaring van een vrouw die beweert dat ze zich onder dwang prostitueerde, dat haar mensenhandelaar of pooier of loverboy haar daartoe dwong? De andere kant van de verkrachtingsmedaille wordt straal genegeerd: wat indien een meisje over zulke zwaar belastende feiten LIEGT?
Dat ze dus wel degelijk een vrijwillig hoer was, maar in een bepaalde situatie is terechtgekomen0 Misschien dat ze zich wilt wreken op haar vriend, die daardoor van brave jongen opeens gedegradeerd wordt tot de minderwaardige status van pooier, met alle kwalijke gevolgen vandien. Ze werd gedumpt of maakte het zelf uit, ze wil gewoon weg, heeft een andere man of wordt er voor betaald, er zijn redenen zat om haar ex te kloten. Tevens weet ze maar al te goed dat er (wel degelijk lucratieve) verenigingen klaarstaan die leven van de opvang van “ontsnapte prostituees”, die hun bestaan er aan danken. Alsook auteurs, filmmakers en allerhande verdachte moraalridders. Wanneer wordt eindelijk de “zogezegde maar in feite niet-gedwongen prostitutie Big Business” grondig onderzocht en eventueel vervolgd?
Zodra een vrouw beweert dat ze gedwongen seks heeft gehad, dat ze verkracht is, en er zijn geen getuigen, is het woord tegen woord. Na lichamelijk onderzoek kan men men sporen van zogezegd geweld vinden: blauwe plekken, bloed, sperma, enzovoort. Zeer zeker, maar dat is geen ballen bewijs: de oorzaak van zo’n slagveld kan evengoed een potje ruige (vrijwillige) seks zijn, zo simpel is dat.
Mijn eerste eis: hang beide partijen, zodra ze gekalmeerd zijn, aan een leugendetector. Dat kan een aanwijzing geven in de richting van de enige echte waarheid.
Mijn tweede eis: onderzoek niet enkel de achtergronden van beide partijen – dat zal ons geweldig gerecht wel doen, hoop ik – maar ga vooral na of de – volgens haar verklaring – verkrachte vrouw of iemand uit haar omgeving, of een persoon die haar benaderd heeft, eender wie, er baat bij heeft dat de misschien onschuldig beschuldigde vervolgd en veroordeeld wordt, met als doel zijn carrière en publiek leven te kelderen.
Mijn derde eis: verbied in eerste instantie dat het (vermeende) slachtoffer in contact komt met verenigingen, journalisten en auteurs die staan te kwijlen om een nieuwe zogezegd verkrachte martelares op te voeren aan het grote – eveneens kwijlende – naiëve publiek.
Mijn vierde eis: iedereen heeft het recht op hoerenlopen – en dat zou in een wet moeten worden gegoten – zonder dat het privéleven daardoor in een slecht daglicht kan worden gesteld door een bende huichelende hypocrieten of, nog veel erger, door criminelen met een weldoordacht plan om een welbepaald doel te bereiken.
Voilà, dat wou ik maar eens eventjes kwijt, je mag me gerust jouw ideeën hierover laten weten.
Dikke vrijwillige zoenen
xxxxxx
Van jouw Hot Marijke
