Lieve fans,
Hier eindelijk deel 3 van mijn reeks maffe songs en deze keer gene flauwe kul: “A Whiter Shade of Pale” van Procol Harum is terecht een oerklassieker en samen met “Nights in White Satin” van Moody Blues de beste slow & plakker ever. De muziek is geniaal met dank aan “Air” uit de Suite Nr. 3 (1730) van onze vriend Johann Sebastian Bach, waarvan AWSOP puur plagiaat is. Luister naar het origineel en vervolgens naar deze magnifieke kopie in een Psychedelic Summer 1967-jasje. De clip is gruwelijk, de unieke sixties-sound – met het Hammond-orgel en de begeesterende stem van Gary Brooker in de hoofdrol – blijft magisch, ghostly. Er bestaat geen enkele cover die dit nog maar kan benaderen.
Heb jij ook altijd al gevonden dat de tekst, die je al minstens 10.000 maal hoorde, totaal op niks slaat? Het is onbegrijpelijke nonsens en je hebt het al lang opgegeven om er een bal van te begrijpen. In het Nederlands klinkt het nog onzinniger. Of zit er een bepaalde mystiek achter? Misschien een Hogere Betekenis? Wie weet een simpel liefdesverhaal? Lees de tekst en de vertaling aandachtig terwijl je de song beluistert, gaat er een lampje branden? Nee hé, je tast in een witte duisternis van waanzinnig proza…
Gaat het over alcohol of drugmisbruik, is de zanger strontzat, zo stoned als een aap of knettergek? Er zijn x aantal verklaringen en beschouwingen over geschreven. Meestal beweert men dat “A Whiter Shade of Pale” onder invloed van LSD is ontstaan, zoals “Sergeant Peppers Lonely Heartsclub Band” van de Beatles. Bullshit! Ikzelf heb de enige juiste interpretatie van deze verwarrende lyrics kunnen ontwarren. Je hebt er 48 jaar op gewacht, maar jouw geduld wordt nu vorstelijk beloond: ik stil als het ware jouw intellectuele muziekhonger.
De tekst is een metafoor. Het liefdesverhaal van een man over zijn stukgelopen relatie. Ze waren een koppel dat voor elkaar geschapen leek, ze gedroegen zich gekverliefd, het was de Hemel op Aarde. Doch plots maakte de vrouw het uit, om een onbekende reden kon ze die Liefde niet meer aan: She said, “There is no reason, and the truth is plain to see”. Het Chorus is een sprong vooruit in de tijd: veel later vertelt “iemand” haar de trieste lovestory die zij destijds beleefde en telkens opnieuw worden de nooit geheelde wonden van haar liefdesverdriet terug opengereten. De boodschapper is echter een molenaar, dé symboliek voor de spirituele oerkracht van het leven en tegelijkertijd haar toegewijde beschermengel, haar Alter Ego: de molenaar is… zijzelf!
Ze lokte het uit maar kan de breuk niet verwerken: ze is er zelf door gebroken. De bittere memorie doet haar bleke gezicht telkens weer witter wegtrekken, ze is amper nog “Een Wittere Schaduw van Bleekheid”, echt letterlijk “A Whiter Shade of Pale”. Ze heeft spijt, maar spijt komt altijd te laat.
Beluister de song nu opnieuw en laat de verklaring rechts – bewust in het Engels voor de sfeer – goed doordringen tot het diepste van je ziel. Zeker weten dat je het volgende uitschreeuwt: “WOW, hoe schitterend! Zo heb ik het nooit bekeken, zo heb ik het nooit begrepen, dit klopt als een bus, dank je Marijke dat ik nu compleet kan genieten van dit Meesterwerk!” Graag gedaan lieverd.
Dikke lekkere vestaalse maagdenkusjes,
xxxxx
Hot Marijke