Geachte dames en heren,
Het is mijn bedoeling om jullie in de loop der tijden een reeks songs voor te stellen die ikzelf om bepaalde redenen zeer waardeer. Niet speciaal de gebruikelijke hits, sommige scoorden zelfs noppes, het gaat me om de maffe inhoud, een onbegrijpelijke tekst en/of melodie die op 100 manieren kan geïnterpreteerd worden, het moet gewoon gek genoeg zijn om in aanmerking te komen.
Wat vind je van onderstaande geweldige tekst? De nieuwe schlager van Christoff of de Romeo’s?
Het stadspark ligt smeltend in de nacht
Zoete groene fondant vloeit in een gracht
Iemand vergat de taart buiten in de regen
Ik denk: hier kan ik echt niet meer tegen
Want het duurde zo lang om haar te bakken
En ik krijg het recept nooit meer te pakken
O Nee!
Nee hoor, het is mijn persoonlijke vrije vertaling van een couplet uit “Mac Arthur Park”:
MacArthur’s Park is melting in the dark
All the sweet, green icing flowing down
Someone left the cake out in the rain
I don’t think that I can take it
‘Cause it took so long to bake it
And I’ll never have that recipe again
Oh no!
De volledige songtekst vind je HIER.
Even absurd, maar in het Engels klinkt het uiteraard een pak beter. Een slimme verstaander met een beetje kennis van het Engels beseft dat die strofe een metafoor is voor een verloren liefde: de gedumpte sukkelaar deed veel moeite, maar zijn taart(Liefde) zakt door de (‘t is af!)regen van zijn ex-geliefde in elkaar als een plumpudding. Het is over, NOOIT zal hij dit nog beleven. Althans, dat denkt hij op dat moment.
Als eerste song presenteer ik jullie “Mac Arthur Park” van Jimmy Webb. Eigenlijk is het een cantate uit de Musical “Camelot”. Het lied werd twee maal wereldberoemd, in 1968 door de originele uitvoering van Richard Harris en in 1978 met de disco-versie van Donna Summer. De auteur leeft nog, de twee hitmakers niet meer. Er zijn nog talloze andere versies van kreunende crooners zoals Sammy Davis jr, Tony Bennett, Andy Williams, Frank Sinatra enzovoort, toch is geen één daarvan het vermelden waard, so forget it!
Met alle respect voor Disco Queen Donna Summer, die ook toffe muziek gemaakt heeft, ik vind de vertolking van Richard Harris 1.000 x beter: ontroerend tot op het bot en van hem aanvaard ik zelfs het pompeuze en pathetische, de majeur in het kwadraat, alle truken van de foor die ik veracht bij anderen (lees: Marco Borsato). Richard was niet eens een zanger, wel een getalenteerde acteur. Chapeau voor zijn doorleefde tristesse en awoert voor Donna Summer die dit zangstuk grondig verkracht. Meer wil ik daar niet over kwijt: luister en gruwel.
Terug naar de versie van Richard Harris, in het volgend filmpje wordt er één en ander duidelijk gemaakt, indien je er echt àlles over wil weten verwijs ik je naar gespecialiseerde sites: HIER en HIER en ook onze goede oude wiki: HIER. Voilà, nu kan je je vrienden keihard overbluffen.
Bij hun volgend bezoek zet je achteloos het nummer op en je vraagt – na vijf champagnes – hun mening over die ingezakte cake.
Ze snappen ze vanzelfsprekend geen bal van en dan kom jij met jouw diepzinnige inzichten, de geschiedenis van de making of, de verschillende versies enzovoort. Gekluisterd aan jouw lippen luisteren ze geboeid naar jouw hoogstaand relaas. Het kan echter ook zijn dat ze hun interesse enkel voorwenden, met als enige doel: het compleet opzuipen van jouw voorraad Dom Perignon zodat jouw gezever totaal niet meer doordringt in hun verzopen grijze massa.
Mocht je het nog niet doorhebben, Mac Arthur Park bestaat écht en ligt in de nabijheid van Los Angeles. Het is geen pretpark, geen Plopsaland of een soortgelijk ouders-uitbuitend-studio100-achtig-namaak-Disneyland. Gewoon een rustig park om in te vertoeven, met een supergrote vijver, meer een meer. 🙂 Ook is er een openluchtconcertaccomodatie, een sjiek restaurant met platgeregende taarten, en meer van dat. Althans, zo was het in 1968, de hippietijd. Nu is het helaas een nasty and dirty place to avoid, zoals blijkt uit deze “Mac Arthur Park” film van 2001. De dammende oude mannetjes zijn al lang van onder hun boom verdreven door gewelddadige dakloze junkies. Tenzij je zelfmoord-plannen hebt is het vooral ‘s avonds geen aanrader, maar dat gaat evengoed op voor het stadspark in Antwerpen. The dream is over.
Historisch feit: de auteur, Jimmy Webb, kweelde in 2013 zijn bloedeigen song “Mac Arthur Park” voor de eerste maal in het Levitt Pavillon,
en dat ligt in… het park zélf, juist! Even geduld, eerst is er een lange intro, en dan, oordeel zelf…
Inderdaad, niet om te aanhoren en ik geloof je vrij dat je deze rotversie niet tot het einde hebt beluisterd. In zijn jongere jaren deed Jimmy Webb het iets beter, maar toch ook niet van die aard om er spontaan over naar huis te schrijven, hij had beter zijn eigen cake niet gebakken en ik ben er zeker van dat, indien Richard Harris niet op de proppen (wat zijn dat eigenlijk, proppen?) was gekomen, heel deze prachtige hymne in de meest duistere vergetelheid was weggezonken:
Laat ons in eerbied eindigen met de machtige, aangrijpende, imponerende, monumentale, pakkende, hartverscheurende originele versie van Richard Harris: klamme handjes, kippevel en traantjes… Jij daar, rukker, gebruik die Kleenex eindelijk eens waarvoor hij gemaakt is! 🙂
En nu ga ik even een stukske eten in het restaurant van … Mac Arthur Park 🙂
Ontroerde kusjes,
xxxxx
Hot Marijke