Die meisjes zijn ballen gehakt uit de muur, ik ben lekkere filet pur.
Lieve fans,
Crisis, ik heb er al over geschreven, helaas blijft het een actueel onderwerp waar niemand tevreden mee is. Worldwide zijn er voor mij – tot nu toe – 3 memorabele data: de crash van Wallstreet in 1929, de ontkoppeling van goud- en geldwaarde in 1971 door Nixon en de voor ons allen bekende bankencrisis die in 2008 plaatsvond en bijlange nog niet voorbij is. Daarbovenop heb je de quasi onafwendbare ineenstorting van EU & euro en zowat overal geweld, oorlog en waanzin. Vrolijke tijden kan je het niet noemen.
De krankzinnige ver-van-mijn-bed terreurshow komt steeds dichterbij en we vragen ons af: “Is er nog een toekomst? Komt er wel een oplossing?” Ik hoop het van harte, maar laat ons de crisisbeleving even beperken tot onze eigen omgeving, onze stad en leefomstandigheden. Even gezond egoïstisch zijn, want uiteindelijk is hetgeen jezelf en jouw geliefden raakt het allerbelangrijkste. Ik ga het dus hebben over mijn leven in deze crisis.
Ik begin met de prachtige stad waar ik leef, woon en werk: Knokke. Ondanks het feit dat hier rijke mensen resideren, kan je de crisis duidelijk merken. Er wordt nog veel gebouwd in Knokke, toch valt het op dat de leegstand van commerciële panden de voorbije jaren sterk gestegen is. In 2008 stonden 31 winkelgebouwen leeg, nu in 2015 zijn dat er 160! Op de Lippenslaan, de belangrijkste winkelstraat, staan 20 van de 211 panden leeg. 10% gapende leegten. Een deel ervan wordt af en toe gevuld door pop-up-winkels, wel leuk, maar een tijdelijke oplossing. Miserie die onze burgervader Lippens met lede ogen aanschouwt. Gelukkig is er geen leegstand op de dure Kustlaan, reden daarvan is dat Luxe-merken als Gucci en Vuitton er geen bal mee inzitten om al eens met verlies te draaien: ze moéten aanwezig zijn.
Wat ook opvalt: het was tijdens deze paasvakantie opvallend rustig. Buiten de weekends en enkele zomerse warme dagen was het echt niet over de koppen lopen. Dat was ook te merken aan de vele vrije parkeerplaatsen op de Lippenslaan. Conclusie die niet verrassend is: steeds meer mensen geven hoe langer hoe minder geld uit. Ze potten hun zilverlingen op spaarboekjes, al brengt dat niks op. Ze hebben schrik en consumeren nog amper. Het is een angstreflex door deze harde tijden, ze hopen hun appeltjes voor de dorst te kunnen besteden als de goede tijden terug zijn. Indien deze ijverige spaardertjes evenwel volharden in hun kortzichtige domheid komen er geen goede tijden meer en kunnen ze met hun waardeloze poen hun arme poep afkuisen.
Door dat ping-ping-potten valt alles stil, dat is duidelijk: geld moet rollen om een economie te doen draaien. Het komt er dus op neer dat vele mensen de crisis zélf voeden door op hun zak te zitten in plaats van hem bij mij leeg te schudden. Sorry, ik liet me even gaan, ik kon het niet laten. Toch is het zo: massa’s hoerenlopers lopen niet meer naar de hoeren: ze rukken op de pot. Ik heb ik daar niks op tegen: iedereen masturbeert graag en het is absoluut gezond. Als het echter een substituut wordt voor hun vroegere activiteiten is dat niet goed voor mijn winkel. Vergelijk het een beetje met zitten kwijlen op een kookprogramma ter vervanging van een restaurantbezoek.
Och, elk meisje van plezier – dat eerlijk is – zal je vertellen dat we in het beste geval nog op 1/3 draaien vergeleken met 2008. Weinigen geven dat toe, ikke wel. Met tarieven (in mijn categorie) heeft het niets te maken. Als voorbeeld: in 1990 bedroeg de prijs per uur voor een meisje zoals ik 6.000 frank. Omgerekend is dat ongeveer 150 euro, rekening houden met 25 jaar inflatie is dat bedrag nu het dubbele geworden, hetzij 300 euro. Mijn normaal uurtarief zou dus 300 euro moeten zijn, en dan verdien ik nog géén bal meer dan een meisje die 6.000 frank per uur ontving in 1990!
Ik vraag slechts 200 euro per uur, dus kan je moeilijk beweren dat ik duur ben. Grappig is wel dat als iemand me uitscheldt (zoals o.a. de Lau) ik een ”goedkope hoer” ben, maar als iemand geen 200 euro wil of kan spenderen, word ik opeens een “dure hoer”. Wat is het nu jongens? Want alles draait om prijs/kwaliteit. Als jullie liever gangbangen aan 50 euro voor 8 meisjes, drank, hapjes en SOA’s inbegrepen, doe maar! Heb jij zin om van oostblokbil te gaan voor 10 euro (druiper incluis) op de Amsterdamse walletjes, doe maar! Die meisjes zijn ballen gehakt uit de muur, ik ben lekkere filet pur. Dubbele bodem-nadenkertje: “meisjesgehakt – muur – oostblok” in analogie met de walgelijke Hollandse fastfood-rotzooi uit een muurbakje. Langs de andere kant, de tegenstelling: mijn puurheid.
Goede smaak en ultiem genot, het heeft een prijskaartje. Het is jullie keuze. Ik doe af en toe een actie, maar ik ga niet in de solden, daar ben ik te fier voor. Ik geef toe dat ik niet constant volzet ben, ik geef toe dat er dagen zijn dat ik zelfs geen klanten heb, ik ben daar niet beschaamd voor. Als je me contacteert voor een afspraak, is de kans dus groot dat ik tijd heb om jou te verwennen. You know my number! 🙂
Ik weet dat ook andere meisjes onder deze crisis lijden, meestal nog veel erger dan ikzelf. Ik vind dat oprecht jammer, ik gun iedereen gezondheid, geluk en geld. Helaas merk ik dat er kutmensen zijn die in deze crisistijden lachen met het ongeluk van anderen, dikwijls als schrale troost voor hun eigen ellende. Beneden alle peil vind ik dat: help anderen in plaats van ze in de grond te boren, laat de zon in het water schijnen, wees mens voor je medemens. Respect blijft het sleutelwoord voor een toffe samenleving.
Ik stop ermee voordat ik begin te lijken op een onderafdeling van de Bond Zonder Naam, nog een prettige geile dag!
Dikke kussen,
xxxxx
Hot Marijke
