Muziek: nostalgie en vandaag.

Liefste lezers,

“Nostalgie” is mijn muzieksmaak uit mijn tienerjaren, “vandaag” is mijn actuele voorkeur, die me standvastiger lijkt. Wie weet echter welke muziek ik binnen 10 jaar zal adoreren? Versta me niet verkeerd, ik blijf mijn tienerpreferenties koesteren, het was de soundtrack van mijn prille jeugd en dat neem je mee. Ik besef nu wel dat ik toen te weinig kennis had om waardevolle muziek te onderscheiden van hitparade-gejengel. Niet iedereen was uitverkoren om de muziek van de fantastische sixties LIVE mee te maken. Eender welke Top-100 uit de Wonderjaren vult een superieure Greatest Hits-CD-Box: 50 jaar oud, but so what? Ik groeide evenwel op in de nineties en de nillies, tijden waarin rap en hip hop doorgaan voor muziek. Hou je vast aan de takken van de bomen, hier gaan we!

KLASSIEK NOSTALGIE

“Peter en de Wolf” was mijn eerste kennismaking met klassieke muziek. Het klinkt even fris en sprankelend als toen, iedere ouder zou het voor zijn kind(jes) moeten spelen. Het is tevens een plezant sprookje, dat in deze versie prachtig verteld wordt door de betreurde Ramses Shaffy. Je leert spelenderwijs belangrijke klassieke instrumenten kennen en waarderen. Weet je, ieder kind kan houden van klassiek, het is aan de ouders om de te weg wijzen en hun nieuwsgierigheid te wekken voor méér. Leer ze van jongs af aan dat er nog andere en interessantere muziek is dan – met alle respect – K3. Ik ben mijn mama en papa dankbaar dat ze mij de liefde voor deze muziek hebben meegegeven. Zo ben ik in de loop der tijden een bewonderaar geworden van heel wat klassieke werken. Later meer daarover, in deze context leidt het te ver. Noteer met stip dat “Peter en de Wolf”  een Must is, het opent de Grote Poort naar de Klassieke Muziekhemel, en daar is niets elitair aan, het is een spannende ontdekkingstocht en een innig genot voor de rest van je leven.

 

KLASSIEK VANDAAG

Ik ben al jaren een geestdriftige fan van Peter Tchaikovsky. Zijn zeer toegankelijke episch-romantische muziek ontroert het diepste van mijn ziel, ik word er droevig en gelijktijdig euforisch van. Als geen ander treffen zijn geniale composities mijn hart: aquarellen van doorleefde gevoelens doen me rillen van melancholiek genot. Ik hou van zijn symfonieën, balletten, opera, infeite van zijn compleet oeuvre: soms bombastisch, meestal in mineur, steeds melodieus, altijd imposant en overweldigend. Ik kies hier voor zijn Meesterwerk: de magistrale 6e symfonie, de “Pathétique”. Het is een schitterend, gedreven, intriest werk en letterlijk zijn Zwanenzang. Kort na de première drinkt Peter een met cholera besmet glas water en sterft hij. Zelfmoord omdat hij een eenzame homo was? Misschien. Ik presenteer jullie deze symfonie in de grootste pracht. Niet uitgevoerd en gedirigeerd door Janneke & Mieke, wel door de grootse dirigent aller tijden met het beste symfonie-orkest aller tijden: Herbert von Karajan met de Wiener Philharmoniker. Dit is de natte droom van iedere muziekliefhebber en Tchaikovsky-addict! Sluit je ogen, luister attent, geniet intens, zweef weg in een roes van passie, wordt voor eeuwig een enthousiaste aanbidder van deze Russische getormenteerde ziel: Pjotr Iljitsch Tchaikovsky.

 

ENGELS NOSTALGIE

De Spice Girls, de ultieme meidengroep, de inspiratie van K3, en dat zegt genoeg. Och, het is uitbundige muziek en ik besefte destijds ook dat dit kunstmatig samengesteld groepje geen muziekgeschiedenis aan het schrijven was. Het ging om de ambiance, de driftig dansende sexy meisjes die puber- en oudere jongens behoorlijk opgeilden, al gaven die dat niet toe. Ik geloofde toen ook dat zij stonden voor “Girl Power”, nu weet ik wel beter wat dat voorstelt. Hoe dan ook, in de nineties waren ze ontzettend populair ondanks hun beperkte talenten. Achteraf bekeken, begrijp ik dat ze een groot gat opvulden in een quasi leeg poplandschap: The Spice Girls was the right (girl)band on the right moment in the right country. In andere, meer geïnspireerde muziektijdperken, hadden ze geen schijn van kans gehad, zoals One Direction zou weggelachen zijn in het Beatles-tijdperk. Spice Girls was een commerciële creatie, een opgepept imago van zogezegd vrouwelijk zelfvertrouwen, terwijl het management slechts één ding nastreefde: aan pubermeisjes al hun cd’s verkopen en zalen doen vollopen, waarin ze glansrijk geslaagd zijn. Veel meer valt er niet te vertellen over Ginger, Baby, Scary, Posh en Sporty. Toch begint het bij mij nog steeds te jeuken (ik zeg niet waar) als “Wannabe” uit de boxen galmt: ik krijg dan de onweerstaanbare drang om te strippen en naakt op de tafels te dansen,  doe je mee?

 

ENGELS VANDAAG

Dit is ook klassiek: ik ben er van overtuigd dat de Beatles de eeuwigheid zullen halen. Binnen 500 jaar zullen aliens “Let it be” en andere prachtige songs van de geniale Fab Four spelen. Ja, tot op andere planeten toe zal er genoten worden van deze vier Liverpoolse wonderknapen die in dit genre nooit overtroffen zijn. Uiteraard is er nog begeesterende pop en rock van superieure kwaliteit gemaakt, zeker en vast zijn er bands die in hun buurt komen qua originaliteit en innovatieve muziek. De combinatie Lennon-Mc Cartney was echter uniek, de Beethoven en Mozart van de 20e eeuw zullen voor altijd de geschiedenis ingaan als de Iconen van de unieke sixties, zij veroorzaakten de revolutie van de jeugdmuziek en introduceerden een totaal nieuwe lifestyle. Onderschat overigens de twee andere Beatles niet: George, de mysterieuze, stond als componist bijna op hetzelfde niveau als John & Paul, en Ringo, een fenomenale drummer, trommelde de Beatle-puntjes op de i. De Golden Sixties, een ware explosie van bezielde en originele muziek, zullen helaas nooit meer terugkomen. Ijskoude commerce, Big Business en harteloosheid beheerst thans de muziekwereld, goede smaak is ondergeschikt aan verkoopcijfers en helaas gaat dat eveneens op voor de meeste kunstvormen. Tieners worden gebrainwasht met minderwaardige muziek (?) die er via x aantal lawaaizenders wordt ingeramd. Om moedeloos van te worden. Laten we ons troosten met de wijze woorden van Mother Mary: “Let it be.” 

 

FRANS NOSTALGIE

Ik was pas 12 toen Kim Kay een enorme hit scoorde met het maffe “Lilali.” Dit was voor mij het eerste Franse liedje dat ik kon meebrullen, vergeef mij aub deze jeugdzonde, dank u! Toch ben ik er niet beschaamd voor, ik heb in die vervlogen tijden genoten van deze wegwerpmuziek. Voor de rest weet ik niet veel te vertellen over Kim Kay. Ik heb gehoord dat ze zwaar ziek is geweest en verslaafd was aan heroïne. Ik hoop dat ze thans weer voor 100 % gezond is, dan kan ze de pubermeisjeswereld nog eens verblijden met een nieuwe “Lilali”!

 

FRANS VANDAAG

Van het ene uiterste naar het andere, hoor ik je denken, en dat is correct. Ik ga de grote Jacques Brel uiteraard niet vergelijken met de muzak van hierboven. Trouwens, Brel kan en mag je niet met niemand vergelijken, hij is het Eeuwige Symbool van het Franse Chanson, onbereikbaar, onaantastbaar, niemand komt nog maar aan zijn enkels. Sommigen zeggen dat Stromae goed op weg is, en ik geef toe, er zijn overeenkomsten, vooral “Tous les mêmes” is Breliaans. Je zou kunnen stellen dat Stromae een update van Brel zou kunnen worden. Daar geloof ik evenwel pas in als hij ons verrast met zijn persoonlijke “Ne me quitte pas”. Als Stromae ooit dàt duizelingwekkende niveau haalt zet ik een hoed op en doe ik hem af, beloofd! Terug naar Brel. Hij wordt internationaal erkend en gerespecteerd als de Grootste, en daar kan ik enkel maar ja op knikken. Brel belééft het lied dat hij brengt, hij is één brok emotie en jij verdrinkt mee in zijn gevoelswereld. Als er één vedette is waar ik spijt van heb dat ik hem nooit LIVE kan zien optreden, is het Brel wel. Er zijn nog talloze geweldige Franse zangers, toch is er maar 1 die in categorie 1 speelt en dat is Brel. Enkele dagen geleden werd “Het vlakke land” opgenomen in de eregalerij van de Vlaamse klassiekers. Terecht, het is magnifiek, alhoewel ik de franstalige versie “Le plat pays” prefereer.  Zijn allerbeste vind ik “Ne me quitte pas”, het ultieme lied van het gebroken hart, met als enige concurrentie Gilbert Bécaud met het parallelle “Et maintenant“. Verschil is dat Gilbert poogt om er overheen te komen, ondanks zijn prachtige passage: “Même Paris, créve d’ennui, toutes ces rues me tuent”, terwijl Jacques volledig ten onder gaat met de absoluut geniale woorden aan het slot, zonder twijfel de mooiste zinnen uit het Franse Chanson: “Laisse moi devenir l’ombre de ton ombre, l’ombre de ta main, l’ombre de ton chien, ne me quitte pas (x3) …” Huilen, tranen met tuiten…

 

NEDERLANDS NOSTALGIE

“Dromen zijn bedrog” was eind 1994 een knallende hit, ik was amper 8 jaar en kweelde het woord voor woord mee, zoals iedereen. Dat het een vertaling was van “Storie di tutti i giorni” van een zekere Riccardo Foglio wist ik niet, dat het infeite opgeblazen, pathetische nonsens was, drong toen niet door, en dat kon me ook geen bal schelen. Vrolijk dansten wij mee op dit leuke liefdesliedje, jawel, heerlijk toch? En dat a capella koortje op het einde, schattig toch? Ik geef toe, het is meeslepend, hetgeen enkel komt omdat het super-majeur is: zeer snel telkens een toonladder hoger zingen, dat maakt de mensen blij. Ik kan “Dromen zijn bedrog” nog wel pruimen, maar word er niet meer vrolijk van. Voor mij had Borsato na zijn “Dromen” zijn bek moeten houden en als One Hit Wonder in een klooster onderduiken. Want wat hij daarna op de wereld losliet, tart de griezeligste verbeelding. Om slechts twee voorbeelden te noemen: “Ik leef niet meer voor jou” en “Rood“. My God, dit is de Vleesgeworden Bombast, een Wagneriaanse Verkrachting van totaal doelloze en losgeslagen toonladders. Zijn afgrijselijk pedante gezwollen houding, zijn zelfingenomen rondgehuppel op de scène tijdens het uitspuwen van zijn hoogdravende onzin, dat alles doet een gezonde mens degenereren tot een psycho-killer. Je hebt door dat ik geen fan ben? Goed zo, dan gaan we nu luisteren naar het geweldige “Dromen zijn bedrog”.

 

NEDERLANDS VANDAAG

Ik kende dit liedje uiteraard al van in mijn jeugdjaren en heb Rob De Nijs altijd gewaardeerd. Hij heeft talent en draait terecht al jaren mee aan de top van zijn genre. Bovendien heeft hij een tijdje hier in Knokke gewoond met een minnares. Als hij probeert te rocken haak ik af, maar zijn ballades zoals “Het werd zomer” en “Bo” zijn super. Om voor de hand liggende redenen valt mijn keuze op “Malle Babbe”: het verhaal gaat over een hoer die trouwt en de hypocriete kleinburgerij die zich afkeurend gedraagt, maar gelijktijdig haar klant is. De originele versie en muziek is van Boudewijn de Groot, de lyrics zijn van wijlen Lennaert Nijgh, de allerbeste tekstschrijver die Nederland ooit had. Dit duo produceerde ook die andere prachtige ode aan de hoeren: “Ballade voor de vriendinnen van een nacht“, luister even, heerlijk hé? Hier kies ik voor “Malle Babbe” in de Rob-versie, niet omdat ze bekender is dan die van Boudewijn, wel omdat Rob zijn stem beter past bij dit vrolijk-triestige lied. Ondanks de trage passages in mineur, maakt het up-tempo er een meezinger- en zuiper van. Het is echter niet zo prettig als het klinkt. Net zoals de Beatles met “Help“,  dat – nog straffer – majeur tot-en-met is, terwijl John een zwaar depressieve tekst zingt. Ik hou van die tegenstrijdigheid tussen woord en muziek, een niet-aandachtige luisteraar wordt alzo serieus op het verkeerde been gezet. Komaan, iedereen meebrullen uit volle borst(en): “Malle Babbe is rond, Malle Babbe is blond, een zoen op je mond, Malle Babbe, je lekkere kont!”

 

VLAAMS NOSTALGIE

Get Ready! is veruit de bekendste Boyband die Vlaanderen ooit had, zij brachten in 1996 “Diep, zo diep” uit en ik was er helemaal weg van. Waaw, zo’n knappe gasten en zo’n fantastisch liedje! Ik was 10 jaar, wist ik veel dat ze homo’s zijn en dat het niveau van “Diep” niet erg diepzinnig is. Meer heb ik er echt niet over te vertellen. De versie hieronder is de remix van 2009 omdat de clip van het origineel niet meer te vinden is. Wees gerust, ik lig er niet wakker van. 🙂

 

VLAAMS VANDAAG

Ann Christy is mijn topfavoriet en zondermeer de beste zangeres die België ooit had en nooit meer zal hebben. Haar stem en chansons overstijgen met lichtjaren alle andere Nederlandstalige producties van toen én van nu. Niet één kan haar zelfs maar evenaren, hetgeen ook grif wordt toegegeven door zangeressen die zich wagen aan een cover van Ann. Ik vind haar kwalitatief zondermeer vergelijkbaar met Edith Piaf in Frankrijk en Shirley Bassey in de USA.”Dag vreemde man” is nog steeds één der mooiste Vlaamse liedjes ooit, toch koos ik voor het zeker zo ontroerende “Gelukkig zijn”, waarmee zij in 1975 België vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival. Dit is de versie hieronder, waarin ze (verplicht) een gedeelte in het Engels zingt. Dit prachtige lied heeft een speciale betekenis voor mij: het was de openingsdans op mijn huwelijksfeest. Elke keer dat ik het speel, gaan mijn herinneringen terug naar die avond van 24 december 2005 in Antwerpen, al bijna 10 jaar Gelukkig Zijn. Het perfecte nummer voor een perfecte dans en een perfect huwelijk. Bedankt lieve Anneke!

 

Voilà, dat was het voor deze keer, jullie weten weer wat meer van het Marijke achter Hot Marijke.

Mijn volgende blog zal ernstiger zijn, ik vertel nog niets, nee, niet aandringen.

Dikke kussen

xxxxx

Hot Marijke