Charlotte Rampling 69.

Charlotte-Rampling

Mijn schattige lezertjes,

In deze blog ga ik het hebben Charlotte Rampling, één van mijn favoriete actrices.

Charlotte Rampling, geboren op 5 februari 1946, is 69 geworden, congratulations! Zij is bloedmooi, intrigerend en een geweldige actrice, die er niet vies van is om uit de kleren te gaan. Om al deze redenen zie ik haar graag bezig. Reeds 50 jaar is zij actief in talloze facinerende films en TV-series. Ik presenteer jullie een selectie van films die ik indrukwekkend vind. Van haar debuut in 1965 als 19-jarige losbandige meid in ‘The Knack”, tot haar verrassende verschijning in 2013 als 67-jarige mysterieuze psychiater in de grimmige TV-serie Dexter. Van Babe tot Diva, zij is het Engelse Icoon bij uitstek.

In 1965 debuteerde zij in de Engelse comedy “The Knack… and How to Get It”. De hoofdrol werd vertolkt door Rita Tushingham, het zijn evenwel de groentjes Charlotte Rampling, Jane Birkin en Jacqueline Bisset die een veel grotere filmcarrière zouden uitbouwen dan de leading lady van deze typische sixties film. Regisseur Richard Lester is de man van Beatles-films “A hard day’s night” en “Help”, en dat is zeer merkbaar. Geniet mee van droge Lennon-humor en clip-achtige toestanden met Swinging London als schitterend decor en muziek van John Barry, huiscomponist van bijna alle James Bond-films. Het blijft een grappige film, die dat jaar terecht de Gouden Palm van Cannes veroverde. Jouw moeilijke opdracht: look for Charlotte in this trailer.

The Night Porter (1974) is een schokkende film van Liliana Cavani. Max Adolfer (what’s in a name), ex-Nazi officier, is totaal van de kaart als Lucia, een van zijn concentratiekampgevangenen, met haar man opdaagt in een Weens hotel waar hij nachtportier is. Vreemd genoeg krijgen de beul, Dirk Bogarde, en het slachtoffer, Charlotte Rampling, een hartstochtelijke SM-relatie met het Derde Rijk als pervers bindmiddel. Het verhaal speelt in 1957 en het mythische “Casablanca” is nooit ver weg. Romantiek, opoffering en cynische humor zijn hier echter vervangen door een decadent spel van macht, onmacht en doodsdrang. Dit is het Stockholmsyndroom in zijn meest ultieme vorm, bloedstollend, ontaard aantrekkelijk en gelijktijdig afstotelijk. Swastika’s staan immers voor echt sadisme en dat is bepaald geen rollenspel. Is deze vertelling in reality mogelijk of enkel in een pathologische fantasiewereld? Judge for yourself.

The Verdict (1982) van Sidney Lumet is een rechtbankdrama, niet zo legendarisch als zijn debuutfilm “12 Angry Men”, maar toch zeer de moeite, enkel al om de briljante cast. Het verhaal gaat over een foutgelopen operatie waardoor een vrouw in coma geraakt en als ze ontwaakt dient verder te “leven” als een plant. De verantwoordelijke chirurgen proberen op alle misdadige manieren aan een veroordeling te ontsnappen. Paul Newman is subliem als Frank Calvin, een advocaat met een immens drankprobleem, die steeds door zijn vriend Mickey, Jack Warden, uit de shit wordt geholpen. Charlotte speelt de verleidelijke Laura, Franks vriendin, doch verraadt hem door te werken voor de tegenpartij, de sluwe raadsman van de criminele chirurgen, Ed Concannon, een toffe rol van James Mason. Zal Frank erin slagen om deze zaak te winnen en de schurkachtige dokters te doen opsluiten? See for yourself.

The Wings of the Dove (1997), werd verdiend genomineerd voor 4 oscars. Regisseur van dit teder psychologisch drama is Iain Softley. Er zijn overeenkomsten met Richard Lester van “The Knack”, want Iains debuut was “Backbeat”: een film over de vroege jaren van de Beatles in Hamburg. Nog een connectie: ook deze geschiedenis is gesitueerd in Londen, niet in de 60’s, maar wel 60 jaar vroeger, begin 1900: het tijdperk van de eeuwwisseling en “Titanic”, een gelijkaardige story. Kate Croy, een gefortuneerde High Society dame, gespeeld door een fantastische Helena Bonham Carter, wordt stapelverliefd op een armoezaaier van de low class, de knappe Merton Densher, opgevoerd door Linus Roache. Ze staat voor de klassieke hartverscheurende keuze: kies ik voor mijn hart of ga ik rijkelijk leven met een saaie hoge piet? Charlotte heeft een uitbundige bijrol als Aunt Maude, een eveneens steenrijke ravissante tante dei de salons van de rijkaards in Londen teistert met haar opvallend gedrag. De spannende ontknoping van deze beklijvende tragedie vindt plaats in het magnifieke decor van het gemaskerde carnaval in Venetië. Voor wie kiest Kate? Watch the movie.

Sous le sable (2000) is een Franse film van François Ozon, bekend van zijn later werk “The Swimming Pool” (ook met Rampling). Hier speelt Charlotte een gelukkig gehuwde vrouw, Marie Drillon, die tijdens haar vakantie gaat zonnebaden op het strand, een banaler vertrekpunt kan niet. Haar echtgenoot Jean, Bruno Cremer (bekend van TV-serie “Maigret”) gaat zwemmen in zee, en dan begint deze beklemmende vertelling: hij komt niet meer terug, hij is spoorloos verdwenen. Hoe en waarom weet geen kat: stomweg verdronken? Moord, zelfmoord? Verderweg uit het water geslopen om nieuw leven te gaan leiden? Het politie-onderzoek draait op op niets uit: Jean blijft onvindbaar en Marie keert uiteindelijk terug naar Parijs. Vreemd genoeg blijft ze geloven dat haar man niet dood is. Alhoewel er weinig actie is, blijft Charlotte boeien met haar ijskoude vertolking van een verwarde vrouw. Ze huilt niet, ze blijft in stilte lijden, ze sleurt je mee in haar peilloze verdriet. Dit is een indringend portret van een zielige vrouw die weigert te breken onder haar intense droefenis. Ikzelf vind dit haar beste vertolking ooit. You too?

Dexter, TV-serie (2013) van verschillende regisseurs die er weinig toedoen. In het achtste en (gelukkig!) laatste seizoen over deze traumatisch gestoorde serial killer, was ik blij verrast met de gastrol van Charlotte als de geheimzinnige psychiater Dr. Vogel. Dexter en zijn stiefzus Debra gaan in therapie bij haar omdat ze de moord op hun chef LaGuerta niet kunnen verwerken. Verder ga ik hier niet op in, misschien zijn er nog mensen die dit willen zien. Wel verklik ik dat “Dexter” een verschrikkelijk ontgoochelend slot heeft, zelfs slechter dan “Lost”. Dexters “Dark Passenger” personage dooft uit als een nachtkaars van den Aldi. Hebben ze de Amerikaanse scenaristen uit armoe vervangen door de Vlaamse krabbelaars van “FC De Kampioenen?” We zullen het nooit weten! Enkel het adembenemende spel van Charlotte redt deze onwaarschijnlijke knoeiboel van een totale afgang. Door haar bleef ik kijken tot het effectief bittere einde. Mijn raad is bijgevolg dubbelzinnig: Watch Charlotte, she’s the Best, and forget all the rest!

Ziezo lieve lezertjes, dit was het dan voor vandaag. Behalve “Dexter” kan ik je alle bovenstaande films van harte aanbevelen. Ik probeer met mijn persoonlijke selectie de veelzijdigheid van Charlotte Rampling aan te tonen: zij is een actrice die gezegend is met een uitzonderlijk talent.

Tot de volgende!

xxxxx

Hot Marijke